Terra di Lunigiana

• 

65    Tèrra di Lunigiana

 

N’hajë vištë dë tèrrë

sparzë p’u munnë

da quannë so’ natë.

Zë so’ ‘mbriacatë chišt’uocchië

dë paiscë pëttatë,

ma qua so’ rëmaštë ‘ncantatë

e forzë štrijatë

pë quanta culurë

té’ matra natura.

‘Mpaštata ‘e surrisë

pëttata dë rosa

më parë na sposa

‘šta terra a verè.

Ddu’ sciumë pëscusë

zë štiénnënë a marë

e dall’acqua trasalë

na musëca arcana.

La gènta t parla

cu cor e surriš

të canta na štoria,

të conta dë vita.

Caštiéllë ‘mpuštatë,

muséië allëštitë,

auciéllë chë cantënë

tra caštagnë adducitë.

Ohi gèntë mënitë,

mënitë a ‘uardà,

ca quištë è paésë

da Fata crijatë

e sëcurë truuàtë

la tanta spërata

Félicità.

1987

TERRA DI LUNIGIANA

Ne ho viste di terre/ sparse per il mondo/ da quando son nato/Si sono ubriacati questi occhi/ di paesi dipinti/ ma qui son rimasto incantato/e forse stregato/ per quanti colori/ ha madre natura/ Impastata di sorrisi/ dipinta di rose/ mi sembra una sposa/ questa terra a vederla/ Due fiumi pescosi/ si stendono a mare/ e dall’acqua trasale/ una musica arcana/ La gente ti parla/ con cuore e sorriso/ ti canta una storia/ ti racconta la vita/ Castelli impostati/ musei allestiti/ uccelli che cantano/ tra castagni dolcissimi/ Oh gente venite/ venite a guardare/ che questo è paese/ da Fata creato/ e sicuro trovate/ la tanto sperata/ Felicità.                

Visite: 1771